Precies 4 jaar na mijn laatste visite was het eindelijk zover, een ticket naar het mooie Tanzania om daar de zusters en de kinderen te bezoeken. In de afgelopen 4 jaar is het CNCC flink gegroeid; prachtige lodges, heel veel varkens, koeien, mooie kalkoenen en een flinke groentetuin. Helemaal aan het begin van de groentetuin is zelfs een toevoeging die het leven van een vrijwilliger (of bezoeker) nog luxer maakt; soda’s, koekjes en zelfs Kilimanjaro bier in een klein aan CNCC gelinkt winkeltje.
We werden hartelijk ontvangen door de sisters en met name Sr. Ritha. Het huisje stond al helemaal klaar en ook de kindjes zaten al te wachten. Wat zijn die gegroeid! Ediga, die de laatste keer dat ik hem zag net zijn eerste stapjes zette, is nu een stoere kleuter. “Kleine” Innocent speelt niet meer met ballonnen en is bijna even groot als ik ben.
Het was goed om te zien dat de hoeveelheid jonge kinderen is afgenomen en veel kinderen zijn terug gekeerd naar hun familie. Beatrice, Ritha, Lightness, Catharina en Rosie hadden vakantie en het was erg leuk om deze wat oudere meiden te spreken. Ze kunnen erg goed Engels en zitten vol ambitie; arts, engineer, piloot of toch misschien advocaat? Ze waren er nog niet helemaal over uit. Ik kreeg ook veel vragen over Nederland, over salarissen en de rol van de overheid. Daarnaast hebben we natuurlijk ook gewoon tikkertje gespeeld.
De kleinere kinderen waren vol enthousiasme bij een nieuw speelkameraadje en hadden een opvallende nieuwe gewoonte ontwikkeld. Elk kind was erg gericht op mijn broekzak en de eventuele inhoud daarvan. Die focus was er 4 jaar geleden helemaal niet, zijn ze op zoek naar snoepjes? Pas toen de oudere kinderen vroegen of ik een telefoon had met spelletjes en een van de kleinste “pica” zei terwijl het handje weer naar mijn broekzak wees viel bij mij het kwartje. Ook de kinderen van het CNCC hebben een lichte smartphone verslaving. Al bij al was het erg leuk om weer terug te zijn!
Eline van Baal
Follow